Nisanla Gelen Kadın Şiiri - Ömer Yazıcı

sen...
nisanla gelen kadın
zahmetsiz.
bahar gülüşlerle önceleri yok eden
amborgo yarınların eziyet hükümlerini darağacına götüren
düşünsel uçuşlarla
yürek ablukasına düşmüşlüğüm
sen...
kadın-ım
güneşe yenik hayallerin azaltamadığı sevdam
mavi karanlıkların tozpembe ye dönüş yolculuğunda ağlayanım
kafi gelmez
yüeğimi söksem yerinden
sersem ayaklarına
bilirim
hoş değildir
karanlıkların kıytırık sevişleri
mavide olsa
pembeye gebede düşse
uzakta ya
pusu atmış gözlerden arınmışlığımız
bilirim
yetmez
bültene düşürmeden yaşanabilirlikler
magazin sayfalarında boy resimleri ister gönül
kalabalık gözlemlerden haz alır
sen...
kadın-ım
kokusuz güllere hapsetmişliğim
ölüm nöbetlerinde koridorlarda turlamışlıklarım
al
içinde sen olmayan nefeslerimi
senin olsun gülüşünden gayri ne varsa hayata dair
yüreği rafa kaldırmşlıklardan geride ne kalmışsa
kabre konmadanda ölüm gelir
ruh çıkmadanda
kalemimide al
artık diyemez FUFUKA
anatamaz
mecal kalmamışsa
sen...
kadın-ım
elinde ya kalem
çiz çizgilerle ayrılmışlıkları
esaretliğin iki harfte sıkışmış
sonra ver elini özgürlük
hayaline barikat kurmuşlukları ez
öteleme özlemlerini
sakın
dayanmam
asi olsamda sensizliğin rezil saatlerine
küssede mısralar
vur pençeni
korkma
üçüncü sayfa haberlerine çıkmam
....
ve
sonra
uzat ellerini
hayallerini yaşatacak bir başka el çıkar elbet
benden çok daha öte.