Nisan Yanağında Bir Çürük Gibi

Bir nisan daha geçti,
yarısı uyku, yarısı unutuş —
ve ben balkon demirlerine yaslanarak
günahlarımı saydım,
her biri bir yağmur lekesi gibi
geçmişin kirli alnında.

Bir kadın geçti rüyamdan,
saçlarında eriyen erik dalı,
ve gülümsedi —
gülümsediği yerden kırıldı ay,
oturdum cam kenarına,
"Yalnızlık da bir tür çiçektir," dedim,
açmayan cinsten.

Sokak lambaları sabaha karşı söndü,
Hüzünle baktım sokaklara:
şairin ayak sesini bile
kaydedemez artık bu asfalt,
bir çocuğun cebinde
unutulmuş bir bilye gibi
geçip gitti
nisan...

"sana bir şiir getirdim," derdim,
avuçları su gibi —
ama elim boş
ve içim
Kartal gözleri kadar keskin.
"Nisan geçer ama iz bırakır,"
bunu öğrendim.

Sen yoktun.
Zaten sen hep
bir ayın bitişine denk geldin.
Bir takvim yaprağında,
sana en çok benzeyen
yırtık...