Nisan Yağmuruyla Gelen Hüzün

YAĞMUR YAĞIYOR..YİNEDE GELME..

Havada asılı kalmış bir bulutu, bir kuşun titreyerek uçtuğunu, gül yaprakları üzerinde tomur tomur gülümseyen şebnemleri, yalan yeminlerin şâhidi papatyaların göz yaşlarıyla ıslandığını ancak şâirler hisseder...

“Ve bütün bunlar; aşkın güzelliğiyledir! ” derler! ..

Yağmur yağıyor! Hem de sağanak hâlinde! ..

“-utangaç suların sırdaşı oldum/ yüreğim üşüyor,ömrüm firâri-” Yağıyor işte;

korkarak, yavaş sesle... Hatta bazen cesaretleniyor benim gibi, ve hışımla vuruyor camlara...

Sonra yine ürkek! İhanet edercesine... Offf serçeeee! ...

Yağmur yağıyor! Fısıltıyla, nazla... Bir eski hikayenin sonunu getirircesine... İnsanlar bilmiyor bu hikâyeyi, gökyüzü dilsiz! ..

Hava da anlaşılamamanın verdiği kahrolası hüzün... Ah şu damla dolu bulutlarda geçmese gözlerimden, derken...

Yağmur yağıyor işte “ömrüm firârî” makamında... “Yüreğim üşüyor..! ” Ve ben bu gecenin 25.saatlerinde “utangaç sırların sırdaşı” oluyorum cân! ..

Yağmur yağıyor diyorum, duymuyor musun? ! .. Ve sen yoksun,

ve gidiyorum sessizce...hissettiklerimin ve bana hissettirdiklerinin geriye bıraktığı esintilerle;
isyanım sana değil inan..isyanım amansız yağan CAN damlalarına...