Nisan Yağmurları (10)

“Kısmet olmayınca dayak bile yenmez” derdi rahmetli babam,
Ben de derim ki;
“Kartal olup göğe ağsak, sis çöker hep, görünmez,
Baş dik ama ayak yorgun, düz yol olsa yürünmez…”

Sanmıştık ki, gök bakışlı, şimşek gibi anıttık
Fani dünya telaşından, dost selamın unuttuk,
Sevdayı kutsal sayarız, Yaradan’la bir tuttuk;
Şimdi gel gör, hazan geldi, yaprak gibi yerdeyiz,
Anlamadık yaşadık mı, bir garip seferdeyiz…

Yıktığımız nice sırça saraylarda kul iken,
Esti rüzgâr, yaktı güneş, solduk yeşil dal iken,
Neden zehir oldu ömür, yar ağzında bal iken;
Halimizi diyemedik, şakıyan dil lal oldu,
Mecnun bile bizden akil, öyle garip hal oldu…

Doludizgin sürdük dostum, gençliğin sefasını,
Yok, sayarak şu feleğin bitmeyen cefasını,
Gel tutalım geçip giden ömrümüzün yasını;
Belki teselli buluruz seher vakti kuşlarla,
Sonbaharı tüketip de kaldık kara kışlarla…

Savrulduk can her birimiz sılamızdan uzağa,
Yüzümüze gülenlerle düşürüldük tuzağa,
At kendini deli gönlüm, çıkıp yüksek bir dağa;
Ne uçacak kanat kaldı, ne saracak kolun var,
Cenneti yasak etmiş Hak, cehenneme yolun var…

Verdin de mi bilemedik mutluluğun kadrini,
Ellerimizle mi kazdık ölen aşklar kabrini,
Böyle sınar demek Rabbim fukaranın sabrını;
Yakın yolum uzak olmuş, yar gelmiyor haneme,
Severdik ya, yürek yangın, bakma sen bahaneme…

Besmelesiz mi geldik de dünya denen kapıya,
Misafir de olamazken ne gerektir tapuya,
Belki bir nefes güleriz, bilinmez kader bu ya;
Sil haydi gözden yaşımı, sevdiğini bileyim,
Öleceksek sar koynuna, gül göğsünde öleyim…

Muradım tercüman olduk sevenlerin haline,
Kelebekler sessiz ağlar solan nazlı gülüne,
Ne mutlu ki; şehit olduk sevda istiklaline;
Sala’mızı duyar isen namazımı kıl yârim,
Dünyada kavuşamazsak, ahretime gel yârim…

Murat Nail Güney
10 Nisan 2010 İstanbul. Saat:06.28