Nisan da İstanbul ve ben...

İstanbul bugün ben de sen gibiyim,
Esip gürleyesim var ama,
Nisan nezaketinde,yağmurlarının maskesinleyim.
Gözyaşlarımla yüreğimde bahar temizliği yapıyorum,
Ama her izi de öyle acımadan atamıyorum.
O izlerde yaşanmışlığım var.
Evet çok yaralarım izlerim var ama
Bomboş bir yürek de,yakışmıyor sanki bana.
He İstanbul ne dersin?
Ben de senin gibi mi yapayım?
Her nisan acıları,kırıkları yıkayayım,
Varsın büyüklük bende kalsın,
Yine de onları bağrımda saklıyayım.
Ben senin kadar güçlü değilim be İstanbul.
Sen onca pisliğin,oyunların içinde ihtişamından birşey kaybetmedin,
Ben ise şu deli yüreğime,bir türlü hükmedemedim.
Ne olur İstanbul bana esmeyi,gürlemeyi öğret
ya da kasıp kavurmayı,hakkımı almayı.
Ama arkasından da,sen gibi tüm Dünya'ya karşı dimdik durmayı.
İstanbul seni çok seviyorum,
Her zaman senin gibi olmak istiyorum.
Galiba,ben seni çaktırmadan da kıskanıyorum.
Şaka şaka sana layık olduğun tüm güzel sıfatları,
Taaa yüreğimden yolluyorum.
Şu an seni doyasıya,tüm hücrelerimle kokluyorumm :)