Faydasız;
Yanıp kavrulsam,
Bin defa ölüp dirilsem uğrunda, faydasız!
Demiş ya şair;
“Sen alışmışsın güneşli günlere,
Ben gecenin dördü beşiyim…”
Güneş seni bilmiş gönlüme,
Revadır bu karanlıklar!
Seni, sevdaa bilmiş ruhuma,
Revadır tüm bu yangınlar.
Ve revadır bana bu Cehennem,
Bu Cehennem azabı.
Değil mi ki Cennet bildim gözlerini.
Değil mi ki, bir tek ben gördüm o yemyeşil Cenneti,
Gözlerinde!
Reva bu azap, rüya bu kahır,
Kapkara kabuslar can yoldaşım.
Tuttuğun ellerde kalacak gözüm,
Ve,
Soyunup koynuna girdiğin tenler utanacak benden.
Değil mi ki böyle sevdim,
Ve değil mi ki aşk diye seni bildim!
Nisan bitiyor, bir şey kalmadı.
Bir Mayıs sabahı ölmek istemiştim,
Yirmibiriydi!
Farkı yok artık hiçbir takvimin hiçbir mevsimden!
Değil mi ki içinde bir ben kalmadı.
Ve değil mi ki içimde senden gayrısı yok!
Reva bana bu kara kış,
Bu ayaz, bu zemheri, bu güz…
Değil mi ki seni yazdım bir ayışığında,
Gözümden akan yaşla,
Aşkla…
Kayıt Tarihi : 28.4.2024 20:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
En çok koyan da bu zaten; ben sana aşık oldum diyebilecek kadar pervasız, şuursuz ve fütursuzca davrandığın adama sanki hiçbir şey olmamış gibi yüz çevirebildin! İnkâr! Aşkı da inkar, sevdaayı da yalan değil dediğin gözyaşlarını da! Hevestim, eğlenceydim, heyecandım… Aldın hevesini, O’nda eksik gördüğün her neyse bende buldun, tamamladın, tamam oldun ve gittin. Aşık oldum dedin, ben hiç böyle sevmedim dedin ama hep korktun böyle sevilmekten. Bu hikayede tek doğru, senin hiç böyle sevilmediğindi. Nerdesin diyenin hiç mi suçu yok’tu, nerdesin nerdesin nerdesin diye soruyorsun "sana ne" oldu!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!