O kadar kötüyüm ki her yirmi nisanda,
Anam öldü öksüz kaldım yalan dünyada
Başım avuçlarımda, gözlerim damla damla,
Öpüp kokladım resimlerini, doyamadım ana..
Alışamadım sensiz buruk geçen bayramlara,
Baharlar hazan oldu, tat kalmadı ağzımda,
Bunaldığımda hayır duaların şifaydı bana,
Resimlerindeki ellerini öptüm, öptüm ana…
Beni karşılardın çiçek bahçesi gönlünle,
En ağır misafir çocuklarındı tatlı dilinde,
Üzüntüler saklıydı yüzündeki tatlı çizgilerde,
Resimlerine baktım ağladım, ağladım ana…
Hastane için evden son kez ayrıldığında,
El salladın evine, mahalleye konu komşuya,
Dünya gözüyle son kez baktın dünya malına,
Kırılsın ellerim, ellerimle toprağa koydum ana…
Her sözün, her nasihatin küpe oldu kulağıma,
Keşke yaşasaydın, çok ihtiyacım var dualarına,
Gözlerim kan çanağı, seni anıyorum Fatihalarla,
Sensiz dünya cehennem, cehennem oldu ana…
Her gün seni anarım, ruhum daralır yirmi nisanda,
Dertlerimin ilacısın, dertleşirim mezarına uğradığımda,
Kurban olurum mezarındaki öpüp kokladığım toprağına,
Bu gün de seni andık, mekânın cennet, cennet olsun ana…
20 Nisan 1998
Canım Anneme
Ruhun Şad olsun
Kayıt Tarihi : 22.4.2012 16:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!