Dışarıda ferahlatıcı Nisan rüzgarı,
giriyor odamın içine.
Tüller havalanıyor.
Rüzgarın ahenginde dans ediyor gibiler.
Yine omuzlarımdan aşağıya o bilindik ağrı.
Ama eskisi kadar acıtmıyor canımı.
Alıştım sanırım.
Alışmak demişken, sahi nelere alıştık biz seninle.
Değil mi kendim!
Yâr'in vefasızlığına, dost'un hançerine.
En çok da ölüme...
Kayıt Tarihi : 21.6.2024 04:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!