Nisâ (149) Affet ki Affedilesin

Kul şaşar, kendini bilmez,
Unutur Yaradanını.
Allah’tan umut kesilmez,
Tövbe edip an adını!

Affet ki affedilesin,
Bunları sen de bilesin.

Biz günahkâr kullarını,
Silse idi bir kalemde.
Açmasaydı yollarını,
Ne yapardık o âlemde!

Affet ki affedilesin,
Hesap zor, sen de ölesin.

Kolay değil bağışlamak,
Sana kötülük edeni.
Lazım şeytanı taşlamak,
Yok bu işin kaybedeni.

Affet ki affedilesin,
Cennette sen de gülesin.