Ninem ve Çınar Şiiri - Metin Kaya İlhan

Tam 90 yaşındaki ninemden dinledim; bu aşk öyküsünü...
Yaşanası aşklar yaşamış ninem...
Uzun ömrünün kaynağı bu olsa gerek?
İnsanı sevmemiş ninem; bahçede gökyüzünü delen çınar ağacını sevdiği gibi...
Evlâdım; derdi bana, bu çınar ağacını babam dikti...
Bana arkadaş olması için... En güzel arkadaş, ağaç olur diyerek...
Şimdi hayatta olmayan canyoldaşlarım ile tanıştık bu ağacın
Serin mi serin gölgesinde...
Oyunlar oynardık etrafında; incitmeye korkarak dost ağacımızı...
Bizim idi o, arkadaşımızdı bize gölgesini veren...
Sessizce konuşurdu bizimle sanki; güneşi bizim için gölgelerken...
Rahmetli anacığım kızınca bana, dalında konaklardım bu ağacın...
Anamın öfkesinin dinmesini beklerken...
Deden ile işte şu dalın altında, birbirimize vurulduk yavrum...
Bak dal bize gülümsüyor görüyormusun?
Ben hissediyorum...
Senin bilmeyeceğin şekilde...
Yüzüğümüzü bile bu ağacın altında taktı büyüklerimiz...
Ömrümüz uzun olsun bu ağaç gibi diyerek...
Ne yazık ki deden ilk ve tek kez aldattı beni
Bu dostumla başbaşa bırakıp ebediyete göçerek...
Ne rüzgarlarda sallandı ama yıkılmadı işte...
Ondan alırdık hayata bağlılığımızı, direnmeyi ve sevgiyi
Nasıl kurumasına izin veririm a yavrum, nasıl esirgerim ilgiyi...
Her dalında babam var, her yaprağında anacığım...
Tepesinden hâlâ daha bakar bana sımsıcak sevgi ile kocacığım...
Bunu yaşatmalıyız yavrum; kurumak istesede...
Gözyaşlarımla sularım onu ben yağmurlar yetmesede...
Benim hayatım bu ağaç;
Hani derler ya insan hayali kadar yaşar diye...
Ben ölmeyeceğim yavrum, ölmeyeceğim..
Tıpkı bu çınar gibi yaşayacağım bende, ihanet etmeyeceğim arkadaşıma...
Ondan önce ölürsem eğer yavrum, işte şu dalı koparıp koyun
Yanı başıma..
Deden bekliyor beni bu dalın arkasında...