Ninem Şiiri - Hüseyin Uysal

Gurur timsali
Vakur,
Doksan yılı eritmiş,
Bal mumu gibi,
Köyün koca anası.

Hayatım modern adını bilmez o,
Hayat topraktır havlince,
Tırnak, tırnak söktüğü.
Hayat bir başaktır bol taneli,
Tek, tek, ince, ince biçtiği.
Bir boğaz kavgasıdır ömrünü verdiği.

Otuz beşinde kaybetmişti,
Kollarında yatmaya doyamadığı,
Çocuklarının ekmek kapısı,
Ocağının direği kocasını.

Kalakalmıştı altı çocukla,
Ekmeğini taştan çıkaran,
Bazen de başına yastık olan,
O güçlü kollar da yoktu.

Ne başka ocak aradı,
Ne de kaybettiklerini.
Ezerek toprağı, harmanları,
Çalışmaktı aklının erdiği.
Kollarıydı, kadınsı elleriydi,
Tek desteği.

Her şeyiydi yetimleri
Bazen gücü de yetmedi,
Topraktan vefa diledi,
Fakat bir akşam olsun,
Yatsa da kendi,
Aç yatırmadı ciğer parelerini.

Kırık döküktür ninemin Türkçe’si,
Yabancıdır ona hem de çok yabancı,
Nazik İstanbul lehçesi.
Bildiğinin de şükürdür dörtte ikisi.
Yüzündeki çizgiler, hafif bükülmüş beli,
Nadir gülüşü, nasırlı elleri,
Onun alfabesi.

Vefalı, Anadolu kadını,
Gurur timsali,
Aşk dersen hala saklar sinesinde,
Dökemez duygularını ne saza ne söze.

Ne zaman maziyle gelse göz göze,
Ninem başkadır...
O asırlık bir çınardır...

1989