Nimettir / Son ra...

.

bağışlamayı öğren, sevgiliden başla...

öğüt verirdi annem;

oğlum ye aç kalma hayata
bak göremezsin evi aylarca
ye oğlum ye ömründen ye
bırakma arkandan ağlar sonra

son ra hep ağladı adamlığa;

dedim ki bir gün ak bir kelebeğe
sakalımdan tutup kendimi
neremi çeksem ki
yüreğim ağzıma geliyor
göğsümü jiletliyorum
beni severken
tüylerime dokunulsun diyordum
sonra ağladı kırlaşınca
sakalımda
göğüs kıllarımda
onları seyrediyorum
farkımdayım dökerken yollara

bu şiirde bir erkek yaşıyor sonra
döküntüler başlar kitap aralarına
fikir yokuşlarında rastlaşınca
sen misin diyorum damara

damarım tutuyor karanlığa
şiir ötüyorum
eskilerden hikayeler
anılarım var
tepem attığında kızgınlığa
geçemem su üstünden
gerçeğim ağlatır kayganlıkla

son ra'da mumyalandı
bırakıldı toprağın koynuna
bakın kokusu ta şuramda

öğüt;

annem dedi ki; nimettir
ardında bırakıp ağlatma

cevap;

ama anne ağlamak varsa
bende ağlıyorum onlarla
bu yabandan kalma bana

ağ yılı /