Birileri ölümsüzlük istiyor,
Ben hiç uzun yaşamayı düşlemedim.
Ne var ki şu dünyada diyor,
"Değecek mi yaşamama?" derdim.
Birileri çöpten ekmek yiyor,
Ben nasıl rahatlıkla çorba içerim?
Ne olurdu şu güneş herkese doğsa,
İnsanlar hep gülümsüyor olsa, derdim.
Birileri şarkılar söylüyor,
Ben söyleyince herkesin gözü üstümde gibi.
İnsanlar kadınları dövüyor,
Kimse kınamıyor, müziği kınadıkları gibi.
Birileri hıçkırarak ağlıyor,
Ben nasıl kahkahalar atabilirim ki?!
Yuvada çocuk çığlık atıyor,
"Elimden ne gelir?" deyip gidemem ki.
Birileri gözlerini sımsıkı kapatıyor,
Sana gece oldu dostum, dünya kararmadı ki!
Sen gözünü kapayınca zalim durmuyor,
Sadece senin gözün kör oluyor, yalnızca seninki!
Birileri takmış kulaklığı, duymuyor,
Sen bağırsan ne fayda, dinlemek istemiyor ki!
Bazıları erdem diye kendini parçalıyor,
Kimin umrunda, kimse çıkarı dışındakini bilmiyor ki!
Ölüm demiştik, nimettir efendim.
Ne bakıyorsunuz öyle, evet, nimettir dedim.
Bu kahpe dünyada nefes almak mı güzeldir?
Cennette katledilmişe sarılmayı yeğlerim.
Kayıt Tarihi : 21.5.2022 14:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Beyhan Budak'ın "Mutluluğu Kaybettiğin Yerde Arama" isimli kitabında geçen bir Japon masalından etkilenerek yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!