Nimbus Şiiri - Taş İskele

İrtifa kaybeden bulut,
Kara bulut,
Ağırlığında,
Yoğunluğunda,
Yorgunluğunda,
Nimbus...

Islattığın üzerimize biçilmiş yazgı kaftanının,
Yaftası beşikten mezara gri bir ömür,
Ziyneti yürek çeperinde,
Çevresinin çapına oranı akıl almaz sabit.

Evreni genişler
Aşktan müştak duygularla.
Kaçınılmazdır kendi dışında olana nümayiş,
Asıl,
Hiçliğin tadına varmaktı iş.

Ey,
İrtifa kaybeden bulut,
Çoşkun damla damla,
Yazgın buhara varmak.
Her döngüde
Güneş denen aşka
El, etek açmak...

Hani o,
Çevresinin çapına oranı akıl almaz olan çemberinde,
Her defasında
Döngülere durmak.

Yine aşkta,
Aşk ile semaha durdu damla,
Ve,
Lakin,
...
..
.
Yağan yağmurda saçak altında birikmiş kirlerimizdi oynadığımız.

Yay bağlamış çoğul kimliksizliğimizin yalnızlığıydı yunduğumuz.

İçimizin mavisiydi sektirdiğimiz saflık.

Bandığımız yaralara eczaydı sessizliğimiz.

Susku ile tutturduğun hüzünbaz,
kendine dahi olabildiğince yabancı ezgindi
yüreğimde kürek çektiğim türkü.

Asıl olan yol diyen tabelaların dibindeydi yorgunluğumuz.
Yediğimiz,
kana kana içtiğimiz bizimdi.
Dinginliğimiz mavide gizliydi.

Tek kişilik ritüeldi kör kuyumuz.
İki kişilik soloydu söylediğimiz ilahi.
İkiden çok fazlaydı gölgemiz,
birden çok az.

Bağlıydık ki biz  zincirimize,
özgürlüğümüz bu yüzden sınırsızdı.

Hiç işte.
Hiç.
Hiç o denli hiçti ki, alt kümesi evren.
Boş işte,
Boş...

Boş ver deli.
Delice boş ver...
Hiçç işte..

Kirimizle besleniriz biz de..

Yum gözünü,
Yun deli...
Bendeki yaranın kabuklarıyla...
...
..
.
Yüreğine çökmüş nimbus,
Bak yine gözlerimden yol buldu deli,
Sağanak,
Sağanak,
Yoksa,
Ağlıyor musun?
...
..
.