Nima Bahtım Şiiri - Esra Birge

NİMA BAHTIM
Bilinmez gözlerim sarılıyor deva bulmaya çalışırken ateşinde...
Ellerinin dokunduğu gözlerim Nima,
Yokuş çıkmakta sözlerimi aralıyor şimdi.

Yanmakta şimdi hasret kaldığım yaşlarım.
Seni yaşatmak için gözlerim kapanır içimde,
İçime okyanus içime hava içime ateş olan da sensin.

Kaynayan çay boğaza akıtıldiginda yakmaz tene döküldüğü gibi.
Boğazlar ki acıyı sindiren ; mutluluğa çeviren, parçalayan...

Uzuvlar ki Nima, her zerresi içimde seni yaşatır,
Ve sen hiç yaralanmadin...

Yeryüzünde en güzel rengin en güzel kokunun sahibi bile yara aldı birçok sevgide,
Sen elleri dudakları şifa Nima,
Gülleri ardında bırakan kokun, nefesin, gülüşün ömrüme anlam katar...
Sen güllere değil, batan gecelerden doğup batmayan gündüzlere yakışırsın.
Sen en çok gözlerime yakışırsın; gülerken de bıraktığın tebessüme...

Sevdalar mevsimi geçmedi Nima,
Gelişlerin ki, soğuk havalarda üşüyen tenimi ısıtan bir güneş
Gelişlerin, gecenin kapadığı gözlerime ay ışığı,
Ve gelişlerin karanlıkları delen bir yıldız oldu.
Ve sen Nima, vaha zamanlarıma yağan yağmurun toprağa gömülü tohumlarına filiz oldun...