Nilüfer Saçlı Kadınım - Papatya

Sen bunu hiç bilmedin!
Benim sana yazılmış sır gibi Şiir'lerimde;
Kırılmış bir düş parçasından,
Yetim kalmış bir aşk parçasına kadar,
Yalnız sana adak oldu öznesi.
Ve ben sen kadar eminim ki;
Kimse, ben gibi sevemedi seni.
Bir sır değildi bu!
Senin, hayal etmeye kıyamadığım gülüşünde kaybolmak.
İncecik bir ay ışığında tenine buseler kondurmak,
Ve bilmediğim mısralarda,
Bilmediğim notalar da seni bulmayı aramak.
Küçük bir serçenin kanadından kuş bakışı bakmak gibi hayata,
Sesini unutmaktan korktuğum her gece!
Issızlığın not düştüğü karanlıkta,
Ben, yalnız kirpiklerini saydım!
Nilüfer Saçlı Kadın,
Nilüfer Saçlı Kadın'ım...
Toprağın yağmuru sevmesi gibi tekrar sevmeye çalıştım seni.
Sanki ikinci kez sevmiş, küçük bir çocuk gibi.
Belki olur ya, duyarım yine bir gün seni!
Mıh gibi kazınan yokluğundan arınır da ruhum,
Güneş'e küs kalmış esaretim azâd edinir.
Aslında sana söylemek istediğim o kadar çok şey var ki,
Yarım kaldı öyle işte her şey.
Usul usul kırgınlığım da Papatya'ya,
Son yaprağına seni bana yazmadığına.

19.24
2.8.22
Eren KOR