Nilüfer Gibiyim…Köksüz ve Yalnız…

/ADINI UNUTTUĞUMUZ, HİÇ HESABA KATMADIĞIMIZ BİR ANDA ANSIZIN GELİR VEDA, ÇIKIVERİR SAKLANDIĞI KUYTUDAN:
“İŞTE BURADAYIM BEN! ” DİYEREK. KIRILIR KOLUNUZ KANADINIZ.
DİYECEK NE ÇOK SÖZÜNÜZ VARDIR KIR ÇİÇEĞİ.../

Gittin, fırtınalar başımı eğdi
Hüzün, kol geziyor metruk gönlümde
Kendimden nereye kaçayım şimdi
Önümü kesiyor ebemkuşağı
Gittin, fırtınalar başımı eğdi

Beklerim ışığın düştüğü yerde
Ararım izini, tozlu yollarda
Nerede sakladın güneşlerimi
Islanmış bir mendil örttüm kalbime
Beklerim ışığın düştüğü yerde

Seninle bir sırrı paylaştık diye
Saatler, zamanın dışına taştı
İçimde hayalin vehmini dinle
Yaldızı döküldü aynalarımın
Seninle bir sırrı paylaştık diye

Bir uzun şiirdir senin saçların
Geceye dolanan keskin bir bıçak
Yokluğun bir hançer, küflü ve soğuk
Beni tutsak kılar kıyılarına
Bir uzun şiirdir senin saçların

Gözlerim boşluğa düştü peşinden
Sustu mevsimlerin mahrem çığlığı
Beni yetim koydun fersiz bıraktın
Çözülüp dağıldı loş hayallerim
Gözlerim boşluğa düştü peşinden

Aysız gece gibi kararttın beni
Nilüfer gibiyim…köksüz ve yalnız…
Bu şehir, bu satıh, yalancı mekân
Sularım karardı kuşlarım öldü
Aysız gece gibi kararttın beni