Nilüfer Şiiri - Hasan Hüseyin Toraman

Nilüfer kokardı sokaklarında,
Ya da sadece bana öyle gelirdi.
Aldanırdım çünkü adı nilüfer'di.
İri yarı uzun boylu izbandut gibi bir abisi vardı
Her gördüğünde gözlerimin içine bakar
İçin titrer ürperirdim;
Ama dışarı yansıtmazdım.
Belki de ben öyle sanırdım ki arkadaşlar bunu anlar
Arada takılırlardı bana 'ne o lan betin benzin atı gene.' diye.
E abisi bilmiyordu belki aramızdaki münasebeti ama belki de sezmişti.
İşin aslında seziliyordu da hani
Yoksa bizimkiler nasıl anlayabilirdi ki! ! ?
Durmadan kendime tekrarlardım 'o benim helalim, o benim helalim,...'
Birbirimizi gördüğümüzde gözlerimizin içine bakar öylece gizli gizli zaman geçirirdik
Öyle ki bana arkasını dönse dahi gözlerini aklıma öyle kazımıştım ki sürekli bana bakıyormuş gibi kalırdı aklımda
Ve saatler boyu göz göze bakışarak geçirmiş olurduk zamanı
Hatta kimi zaman kendime geldiğimde ortamdan yabani bir beyaz güvercin gibi uzaklaşmış olurdu
Ama ben hayal aleminden biraz geç ayrıldığım ve gözlerinde kaybolduğum için baya geç anlardım.
Ehh… işin özü, bu kez bu kadar uzatıp canınızı sıkmayayım da hikayemizin sonuna gelelim:
Aslında Nilüfer dediğimiz şahsiyet bir müddet sonra başkası ile evlendi ve beni öylece bıraktı
Tabi bende bir müddet sonra gözlerini hayal etmeyi dahi bıraktım ki benimkisi bi çocukluktu
Onun bundan haberi bile yoktu ama ben geç ayıldım uykudan
Sonuçta kuş yuvadan ayrılmıştı.
Şimdiyse kendime bu iş olmazdı zaten diyorum çünkü anlıyorum ki aramızda dağlar kadar yaş farkı varmış.
Bilirsiniz işte çocukluk aşkları.
O yaşlarda hep olmayacak hayallere kapılırdık.

ha bu arda ben hayatımda Nilüfer koklamadık; kokarmı onu dahi bimem, belkide kokmaz...