Nilüfer Şiiri - Yelda Karataş

Bu ikinci şiirim sana
Kaç bin yıl sonra yeniden
Ak kağıt üste
Kor
Sen daha küçüktün bense kayıp çapraz bilmeceler
Kara tahta, üzgün tebeşir
hayat o güzel ırmak işte
İçinde nilüfer gezen çocuklar
Her gece yitirip annesini arar

Koşarken hayata takılan gözyaşlarımız mı ne
Güneş altında şapkası da yok ki
Çocukken bizi taştan başka kim anlar
Ah! kaç entarin vardı senin hiç bilmem
Üstü kırmızı kiraz
muhtemel
daha küçükken acıttılar
gözlerin
“tren gelir hoş gelir”
Belki bundan benim durup dururken bir yerlere gitme isteğim

Sor unutulmuş çocukluğunu arayan kızım
O bahçenin ortasında
Aşk ölüme başkaldırır değil mi
Susar dalında son gül
haykırarak gözleriyle her şeyi

O bir örnek iki siyah gömlek
Bende unuttun
Ya yitirirsem diye
armağan almışım sana
bilmeden

Öyle çok şey var ki bende bıraktığın
bilmeden
Durgun suya hasret kızım
Ateşin çocuğu
Ak kağıt üstüne açan Nilüfer...