Bir nefes canımız varken milyonlarca nefes tüketiyormuşuz
meğer
Hem de öylesine.
Amaçsız yaşıyormuşuz,
Yetmiyormuşuz, yetemiyormuşuz,
Koşturup dururken aslında ileri değil, geri değil, öylece
Sabah kahvaltı hazırlayacaktım, yapmadım
Çay demlemek mi, kapıyı bile açmadım,
Hatta o yataktan hiç çıkmadım.
Alarm çalarken kapatmaya yeltenmedim
Çaldı, çaldı, çaldı...
Susar dedim sustu da
Dillerde hep bir berceste;
Bir ben miyim seçilmemiş?
Kaldım demek ki kendimde
İçimde bir yerde.
Garipsiyorum aslında gökyüzünden
Topraktaki yeşermemişten
Çizgilerle kareleşmiş hayatın düşleri, gri tonlu bir
karakalem çalışması gibi
Cennetle cehennem gibi zıt, ayrı ama hep birlikte anılan
ikili.
İkilemeyle laf arasına sıkıştırılmış dünya;
Dünya demişken, kabre geçiş yolu olduğunu bilerek
Biliyorum aslında ben bu hikâyeyi
Anlatmadan önce canın kahve çeker, yanında bir sigara,
Her şey gardan kalkmaya hazır tren gibidir.
Ben o trene de bindim, ben o treni de kaçırdım, ben o
trenin hareketini de izledim
Biliyorum, aslında ben bu hikâyeyi.
Gönülden fazlasına sığdıramadılar kadın seni
Çocuklarına yetemedin
Arkadaşlarına varamadın
Aşkı hiç tatmadın.
Yine de bir köşede sessizce içlenerek için kan ağladı da
güldün
İçimde pırpır eden kelebekler, günlük değil ömürlük;
Uçuşan kelebeklerimin rüyası değil, dünyası olmalısın,
Ve en çok kanatlarını sevmelisin,
Bilmelisin ki o artık küçük bir tırtıl değil
Kemirdiği yaprakların şimdi üzerine konuyor.
Görmelisin ki içimde sindiremediğim hiçbir şey duruşumu
Eti giymeseydi kemik bu kadar çok ister miydin hücrenin
proteinini?
İçine çektiğin nefesle yer değiştirir miydi
Aklınla yer değiştirdiği gibi?
Kan ne kadar daha basardı damarlara?
Normalin dışına çıkınca nabız, kemik etten ayrılır mıydı?
Her şey hızlı olsun istiyorum;
Hızlı kalp ritmi, hızlı günler, hızlı anlaşmalar, gülüşmeler,
sevişmeler, hızlı sonlar ve en hızlı veda...
Her şey hızlı yaşansın istiyorum
Öyle de yazılıyor bu hikâye.
Sen bir trenin vagonlarını seçerken ben küçük bir
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!