Nil’in Sessizliği Şiiri - Altan İlhan Ar ...

Bir gece
Sadece, doğranmış saatlerin dakikaları
Yüzüne dokundurmayan bütün vakitler...
Şöyle bir
Elini sürse parmak ucundan
Nefretle dolaşık, bir akrep sokar gibi
Ya yelkovanlar hain ya ayın bu zamanı
Gelgitlerine çok içerliyim, hem de çok...
İzmir’in havası gibi sabah başka oluşu
Soğuk bir duş etkisidir
Öğlen yumuşaklığını arasam bulurmuyum?
Şefkatli kollarına ihtiyacen
Sarar mı beni? Biraz, insaf etse!
Hiç umut yok ama hiç.

Metal gibi mat bir göze alışık değil
Barışık olamam, derinliğine içinin.
İblise varılan yollarda mevki tutmuş
Yarışı tutulan bir zamandır hadise.
Her cana serpilen
Payıma düşeni serip geçtim
Hazretin çok zoruna gitmiş.
Ondandır, tutmuyor hayatın dikişi
El vermiyor hakikat ne kadar sessiz
Issızlık yalan değil! Revadır
Yüreğin çölü büyük, ondan!
Yolun o kadar kısa
Mezara kadar oluşu, mesafelerin.

Her sabah gelişinde ateşinle uyanır toprak
Taze bir tül gibi saran nemini kaldırıp
Hani, tuvali gibi umudun en yükseğine konu
Tahtını tutmuş bir yalnızsın! Benden daha çok
Sen yandıkça, ben senden daha daha yalnızım.
Ve yollara koyulmak değil meselem
Bütün yolu benden geçen bir şehirde yaşamak!
Gülüşüne yabancı seslerin
Geçişine, sağlı sollu!
Tarafsızlığına gölgelerin, ahlaksızlığına!
Her sabah aynı mesafelerin sessizliğine
Aynı gün oluşu, zaman akıp geçerken.
Meseleler aynı, kuşlar aynı uçacak!
Ben;
Yine aynı yüzle döneceğim, umutsuzluğuma!
Sen;
Can çekişirken, ufukta bir şiir doğacak
Meşru satırlarıma gayri bir yerden, gireceksin!
Yalnızca senin, adın yakışır
Ra’dan, daha eski yalnızlığıma.

Latif dizeler düşer satıra
Küfreden yüzün mizacını vermez
Saatlerin uykusuzluğuna göz ucu
Dil bir namludur.
Nefes var ve karalık, dört duvar
Soğuk bir ayaz!
Çile var içinde isyanın
Toz kaldıran bu yakınmalar
Milatlık zulüm var yüreğe
İçime oturmuş, Nil’in sessizliği.
Adı var, kendi yok
Tuttuğum dilek olsun.
Kalem var, biraz kâğıt
Yazılacak bir ömür, tomarla yalnızlık.