NİL' in Gözleriyle

“Gül” dedi
Buğulu bir ses
Ay olmayan gecede
Güldüm,
Gözlerimden bir sürü gökyüzü fışkırdı
Rengi olmayan.

“Aşk” dedi bozkır
Ergen bir şiirin içinde
Sevdim,
Üryanlığım kor ateşlerde yandı
Sonra üşüdüm
Dağlar örttü üstümü.

Demem o ki;
Bu kurak iklimde
Issız bir dokunuşu daha yitirdim
Tutkulu avuçlarında
Yabani gölgelerin adını
Hasret koydum.

Demem o ki;
Sol yanımla sağ yanımı seviştirip
Aklımı soydum
Mühürlenen zamanda
Gözlerimi
Gözlerinde unuttum.

Şimdi
Uçsuz bucaksız bir deniz gibiyim
Alınyazım mavi.
İçimdeki yolda
Aşkı alnından öpüyorum.
Asırlar öncesinden gelip
Omzunda tükenen sarılışlarla sevişiyorum.

Demem o ki
Gökkuşağını eskitmeden seviyorum.
Geceye hicran melodilerini serpmeden
Ritimsiz hüzünlerimin
Karanlıkları tanıyan yüreği ile seviyorum.

Bugün
Eski bir defterin
Sayfaları arasındayım
Kavgamla sevdamı yazıyorum
Yarı çıplak bir ışıkta.
Yorgun yıldızları topluyorum
Kalbimin yamaçlarından.
Ateşinin külünde uyuyorum.

Aslında sadece
Bir gülüş olmak istiyorum
Hüznü kabuk tutan dudaklarımda.
Belki de
Kuşlarla dolu bu gökte mavi elbiseli bir kız.
İtirazım yok gizlerime sabırlar eklemeye
Yarama öznesiz cümleler basmaya
Ve aklıma düşen müebbet kıyametlere de itirazım yok
Yeter ki öperek bıraktığım ışıltılar
Eksilmesin üzerimden.
Yeter ki
Uyandığım her sabahta
Aşka düşsün bütün cemreler.