Nil; Şiiri - Ekrem Kazan

(Ben hep sevmişimdir Nil’i, Lakin kız ismi olunca,
Bir bardak berrak su gibi Yüreğimde yol alınca…)

Fırat, Dicle havzasından,
Memleket kokusunu ruhumda barındıran,
Hoyrat nağmeleri andıran,
Baka kaldım serin sularında,
Kaç debiye meydan okurken akışın,
Ne medeniyetlere şahitlik etti bakışın,
Hayallere daldığım derin sularında Nil...

RA’yı gördüm saltanat kayığıyla,
Bir bu dünya, bir öbür dünyaya seferde,
Bir gün gelecek,
İmamın kayığına oda binecek,
Geri dönemeyeceğini, nereden bilecek.

Jûl Sezar'ı gördüm,
Cleopatra'yı çırılçıplak yıkarken.
Musa’yı hayal ettim bebekti,
Bir sandıkta Nil boyunca, yol aldıkça,
Kaderi çiziliyordu çırpındıkça.
Firavun zevki sefada hurileriyle,
Cheops yüz bin esirle yükselirken arşa,
Gizemli sırlarıyla,
Yüzyılların tanığıydı hala hayatta.

Assuan’ın beton bedeninden,
Nil’in suları akıyorken aşağı,
Süzülen suların, uçuşan zerrelerinin serinliğiyle,
21.yy.ın gerçeklerine uyandım.

Duvarlar inşa ettiler,
Yüksek barajın ardına biriktirdiler,
Kilometrelerce arkadaki utançlarını.

Suyun kaynağını aradı gözlerim,
Baka kaldım taaa uzaklara,
Yüreğim aldı götürdü beni,
Yukarıya, Nil boyunca,
Tanzanya ya, Uganda ya, Burundi,
Kongo, Kenya ya, daha sayayım mı?
Somali ye, Ruanda ya, Etiyopya ya…

Katliamdan, açlık ve sefaletten bitik çocuklar,
Bir avuç buğdaya muhtaç,
İnsanlık eriyorken diri, diri,
Et kalmamıştı üzerlerinde, iskeletine giydirecek,

Kaynağına bıraktım yüreğimi,
Gözyaşlarımı damla, damla,
Ardında oluşan gölde,
Utançları gizleyemedi Assuan,
Gövdesinden süzülüp,
Akdeniz’e doğru yol alırken,
Hiçte berrak değildi dedikleri kadar Nil,
Ganj'ın kirli suları dahi, yanında masum kalırken…

.