Nikâh-ı Istırâb-ı Beşeriyye

İmansızlığın anaforunda kaybolmuş gençliğim
Rûhumun bekâretini verdiğim dünyâ
Yüzgörümü bile istemeden
Kanmak mıdır bağlayan beni bir karış toprağa
Yâhut
Kanamak mıdır korkutan
Gözlerimin mâvisine denk ummânın
Sözlerimin mâzisine vurduğu dalgaları
Yıkamadı bedenimi
Yıkamaz sandım
Rûhumu da

Ağlamak
Mustarîb bir günün beş dakîkalık bedeli
İmân edeli
Ağlamaktan utanır oldum
Susturmaktansa vicdânın gül avazlı sesini
Susar oldum
Eğip başımı
Ben
Uzanamadığım semâdan utanır oldum

Bin gedik boş tarlaya benzer ömrüm
Ekmediğim ağacın
Yiyemediğim meyvesi için kin besledim kadere
Menşei isyan tohumlarla ektiğim mahsül
Doyurmadı
Beslediğim kini bile

Ahmaktım ben
Bir gece uyumamayı
Semâyı koynuma alırcasına büyük bir saltanat zanneden
Bir
Ahmaktım ben

...

Dul kalmış rûhumun gerçek sâhibi
Affet beni
Bir daha nikâh edersem ıstırâb-ı beşeriyeye
Bir karış toprak çok gelsin gözüme

adana - 05.09.2007