Karanlık bir nehir gibi akar nihilist yalnızlık,
İç sesiyle koklaşırken boğar umutları,
Sürükler insanı depresif bilinmeyene.
Anlamsızlığın kıvılcımıyla yükselen sağır bir feryat,
Ezer düşünceyi, huzursuzluğun uğultusunda.
Var olmayan bir varoluşun ağırlığı çöker omuzlara,
Sızar her hücreye bir zehir gibi hiç iz bırakmadan.
Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Devamını Oku
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
