Nihayetsiz Tragedya Şiiri - İkram Kurt

Nihayetsiz bir tragedyanın içinde buluyorum kendimi.
Ne zaman yola çıksam
Yolun ortasında bırakıyorum bir nebze güzelliğimi

bir babanın gözaltı torbalarına
takılıyor gözüm.
Yutkunuyorum sadece
Yok ki o torbadan dert eksiltecek sözüm

Sonra Bir kadının gözünde ki morluk dudağında ki yarıkta beliriyorum
Kurtarın beni! bu acı bana çok fazla
Deliriyorum.

Üniversite mezunu bir işsize varıyor yürüyüşüm.
Bir türlü atanmıyor
Umuduyla beraber tükeniyor gülüşüm

Sonra Bir işçinin
alın terinde kulaç atıyorum
Emeğine yetmiyor kulaçlarım
Yorgun düşüp boğuluyorum.

Bir genç kızın tebessümü ile kesişiyor yolum
O da ne!
Yüreğini ipotek ediyorlar
Soluyor yüzü
Tebessümü ile beraber düşüyorum.

Bir yazarın kaleminden dökülen cümleleri hayranlıkla izliyorum.
Kalemine kelepçe vuruyorlar
Sanatseverliğimden vuruluyorum.

Sonra Bir deprem kargaşasının ortasında kendimi buluyorum.
İnsan/lık ölüyor
Sevincimi burdaki fırsatçılara kaptırıyorum

Bir evsizin kartondan yatağında sabahlıyorum
Hali havadan daha soğuk
Garibanlığında üşüyorum.

Sonra 15'lik bir çobanın kumanyasına eşlik ediyorum
Delik ayakkabısından toprağa karışıyor hayalleri
Bende beraberinde kayıp gidiyorum.

İmdadıma yetişin alın beni burdan
Her sokakta ayrı hikaye..
Ne kadar yürüsem o kadar eksiliyorum.

Wec Reş

[email protected]