Nihayetname Şiiri - Boğaç Yüzgül

Günü günsüz bırakmıştı gündüzün bütün gün ışıkları

Her biri bir tarafta

Arafta kalmış onlarca hüzme

ve tozlu bir rafta

ve okunmadan sararmış kitaplar gibi

ve dibi kararmış

ve kalaycı bekleyen bakır tencerelere

ve alaycı bir edayla yağmuru gizleyen

ve boyası dökük çerçeveli kırık pencerelere benzeyen

ve sökük dikmekten aciz terzilerden beter acılardaydık…

Solmuştuk günden güne

Düne bakan kederlerle dolmuştuk

Ve günebakan düşleri olmuştuk rüyasız uykularda

ve bir anda uyanmış

ve alkanlara boyanmış

ve geçmişe ısrrala dayanmış tortularda kalıcıydık…

Sebepsiz ağladı gözyaşlarımız

Na hak yere dağladı kızgın yüreklerimiz ciğerlerimizi

ve eğerlerimizi kuşanıp dört nala koşturduk sancılarımızı…

Kafdağının zirvesini de aştık artık

Kendi iplerimize dolaştık

ve illede hüzünlü bulutlara sırnaştık

Bizi bekleyen derdimize dert ekleyen onlarca güruh

ve ruh dengemize müdahil herkesten

ve hiç kimseden çok benliğimize yabancıydık…