Nihayet Şiiri - Bekir Dalkıç

Kaldırınca çekicini yargıç,
Ve karar: {müebbet}
Sonra salıvereyim dedim sözcüklerimi ağzımdan, ama maalesef çok geç.
Ölmüşlerdi havaszlıktan.
Nasıl kıydım nasıl, keşke kırılsaydınız dişlerim.
Bitmiyor, bitmez yurtsuzluğum benim, bu pahalılıktan.
Yoksula her yer gurbet, her sabah erkendir gidişlerim.
Halbûki her söylenene inanmıştı o çocuk.
"Tamam mı?" dedier,
cevap hep "tamam"
Keşke inanmasaydım.
Eskiden uysaldım, katîyen kusur etmezdim saygı da.
Ne buyurdularsa yapmışımdır, oysa körmüşüm.
Hep körlerin gözünden görmüşüm dünyayı.
Uyandım.
Anladım ki direnmek imiş asalet.
Acımasızca ezermiş çarkları düzenin.
Sadece döğüşürsen kazanılırmış adalet.
Yüreğimin ateşinde demledim aklımı.
Başka başka acılara da yanmakmıs hakikatte hidayet.
Gayrı tekmeye kafa uzatır gövdem.
Göğsümü siper ettim, gönlüne su serpeceğim gönlü yananların.
Netleştirdim görüntüsünü şu dünyanın, en nihayet.
Çok şükür.
Kalbimin gözleriyle görüyorum şimdi.