Nihayet Şiiri - Asya Yıldız

Yüreğim ayrı bir loş bu gece,
Yalnızlığın verdiği acıyla haykırıyorum
Tik tak seslerine.

Varlığına öylesine ihtiyacım var ki;
Şu biçare kimsesizliğimle
Nasıl başbaşa bırakabildin beni?
Sesim ulaşmıyor mu sana?
Gel, bitmeden nefesim.
Gücümü de yitirir oldum
Olmayan bakışlarının takibinde,
İnancımı yitirdiğim gibi.
Boynum hala bükük, dizlerim yerde.
Bırakıp gidişinle üstlendiğim bu rol
Terketmiyor beni.
Sadece kollarım düştü yere.
Zamanla, artık hatlarını çizemediğim
Hayalini görmek için
Açılan göz kapaklarım da acizliğe bürünecek.
Kahrolacağım.
Varlığını hissetmek isterken
Sensizliğin ıstırabıyla sevişmek ne acı…
Ve ne acı kurumuş çiçekler üzerine düşen
Zavallı gözyaşlarının buharlaşması.

Bu dört duvar arasından çıkmaz oldum,
Ben ne oldum?
Mahvoldum, ardından…
Acizliğime lanet eder oldum.
Sahilde, gitar sesine karışan
Melodilerimizi hatırlıyorum başbaşa vermişliğimizle.
Kulağıma fısıldayışlarını.
Sıcaklığın...
Müziğin ritmiyle dansediyoruz,
Sen yine basıyorsun ayağıma.
Böldüğüm elmanın büyük yarısını yine sana veriyorum.
Eriyorum, toprak kokusunu da epey özlemişim.
Ruhum sana kavuşunca bedenim de toprağa karışacak…

Göz kapaklarımı açamaz oldum,
Yine inciler süzülmeye başladı yanaklarımdan aşağı.
Sevdan dayanılmaz!
Sana yüreğimi verdim ben.
Şimdi de kendimi veriyorum.
Aman Tanrım!
Neler oluyor.
Kıpırdayamıyorum.
Bak, yine hayalin belirdi karşımda.

Tebessümüne vuruldu zaten bu yürek,
Herşeyinden önce.
Sevdim seni.
Tüm diretmişliğimle, benliğimle.

Sensizliğe hiç alışamadım zaten.
Geceleri dost bildim.
Gündüzlere, sensiz dünyayı aydınlatan güneşe
Lanet ederken gökyüzünün karanlığında seçemediğim,
Oysa tüm benliğimle hissettiğim varlığına anlattım seni.
Seni sensiz yaşamak öyle zor ki.
Özledim seni!
Ve sen… Karşımdasın işte.

Niçin karşımda açmış kollarını bekliyorsun?
Hadi kucakla beni.
Kıpırdayamıyorum…
Sonunda kanayan hasretin dinecek nihayet.

Nihayet...