Nihavend Şiiri - Kemal Mutlu 3

Siyah beyaz bir resimden
Çıkıp geldim ben sana
Biliyorsun
Omuzumda şefkatli bir öğretmen eli
Minik avuçlarımda
Bir demet çiçek
Gözlerimi dikmişim
Dikenli bir yola
Nerden bilirdim ki
Ömrüm bu yolda geçecek

Nitekim öyle de oldu
Köhne bir otobüse yükledim
Şimdi çok özlediğim çocukluğumu
Gözümde yollar büyüdü kimi zaman
Kimi zaman yollarda ben büyüdüm
İstemeden

Yeşillikler içinde bir evdi sarayımız
Eşiğinde bırakıp korkularımı
Bir kuş gibi süzülürdüm içeri
Benimle birlikte şenlenirdi evimiz
İçeride kucağına sokulduğum
Anne dediğim meleğimiz
Ve kapı gibi duran ardımızda
Baba bildiğim devimiz

Hele bir de abisi varsa insanın
Sırtı yere mi gelirmiş
Ne farkeder o abi
Arada bir delirirmiş
Tertemiz bir kalbi vardı
İsterse dili pek şekerdi
Abiydi sonuçta
Kulağımı da çekerdi
Enseme inen şaplağı
Hoplatırdı yerimden
Deli dolu kahramanımdı
Severdi beni ta derinden

Gel zaman git zaman
Büyüdüm işte ben de
Genç kızlık hayallerim
Hem hüznüm de hem neşemde
Utana sıkıla sürdüğüm
Ojeler, allıklar ve rujlar
Kapattı kapıları
Çocukluğumun yüzüne
Çaresizim, utangaçtım, yalnızdım
Kendi yolunu arayan
Sıradan saf bir kızdım

Peşi sıra geçti yıllar
Bitti okullar, alındı diplomalar
Su gibi geçiyordu zaman
İmkanı yoktu önünde durmanın
Büyükler karar verdi
Zamanıymış yuva kurmanın
Haber verip geldiler
Babamdan istediler
Hık mık bile etmedi bizimkiler
Dünden razıymışlar demek
Bir çırpıda verdiler

Etrafım sarılmıştı
Çokca da şımartıldım
İltifatlar, hediyeler
El üstündeyim sanki
İnsan kapılıveriyor
Böyle ilgiye inanki

Ve işte böylece başladı
Karmaşık serüvenim
Hiç bir şey bildiğim yok
Tecrübesiz bir gelinim
Bir oldu bittiydi hayat
Ben de yaşadım onu
İnsan o an farketmiyor
Ne olur bu işin sonu

Şimdi anlıyorum
O da ben de çocukmuşum
Bu yetmiyormuş gibi
İki de ben doğurmuşum
Mecburen ben büyüdüm
Onlar çocuk kaldılar
Her biri gençliğimden
Bir parça kopardılar
Anlayacağın bu garip
Gemiyi yalnız yürüttü
Bir of bile çekmeden
Tam üç çocuk büyüttü

Gün oldu anne oldum
Gün oldu bir arkadaş
Durumlar karışıktı
Biraz Laz biraz dadaş
Hastabakıcı da oldum
Hizmetçide, aşçı da
Öğretmen de oldum yeri geldi
Abartı olmasın ama kendime
Yarı doktor bile diyebilirim
Tam anaç bir insanım
Örnek gösterilirim

Mutlu günlerim de oldu
Haksızlık etmeyeyim
Kafanı bulandırıp
Sıvışıp gitmeyeyim
Lakin bedenim ve ruhum
Yorgun savaşçı şimdi
Duymaması gerekenleri duyan
Zavallı kulaklarım
Görmemesi gerekenleri gören
Yarım yamalak gözlerim
Ve yarı yarıya sönmüş ciğerimle
Arzı endam eyliyorum
Bir deniz kenarında
İçimde son bir umutsun şimdi
Güzel günlerin habercisi
Kırılan gururumun
Pamuk elli tamircisi
Adın sevgi, soyadın şefkat
Şarkılara sardım seni
Makamı hep nihavend
Huzurluyum artık, mutluyum
Yıllar, yıllar sonra nihayet...