Nihat Yılmaz Şiirleri - Şair Nihat Yılmaz

Evet, seni seviyorum
Yalnız ben! biliyorum,
Çok açık söylüyorum
Unutmak istiyorum

Hatıran hep duracak

Ben seni kızımın yaşındayken sevmiştim,
Almıştın beni içine, doldurmuştun hasret’im,
Ne büyükmüş ki o küçük yüreğin, ne kadar ulu
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u

Yıllarca hayalinden korktum, bırak istemeyi resmini!

Ben korkarım sevdiğim,
Senden korkarım, sevdiklerinden
Kendimden korkarım, sevdiklerimden
Üzmekten, üzülmekten…
Bütün sevdiklerimi bir bir kaybetmekten,
Elif’lerin gözlerine bakamamaktan korkarım,

Ey gönlüm ne istersin, daha ne?
Palazlanmış uçarsın,
Ne kaldı ki inmene?
Gündüzün gecen olmuş,
Uyku tutmaz bahane.
Hiç sordunmu kendine

Günahım yeter bana,
Çek git, koyma beni aralarda
Yılların hesabını şimdi sorma,
Gücüm yok yavrum artık anlasana
Duygularım virane, aklım tamam da
Kalp yoruldu, iş kaldı ayaklarıma

Son kez veda ettiğin kapıdan,
Hatta ayak bastığın basamağından
Bakmadan geçtiğin sokağından
Seni “koruyanlardan”
Beni horlayanlardan,
Yazdığın son mektubun kağıdından,

Yıllarca sürgün,
Acıyı yaşadık gün gün
Şair haklıymış cidden
Ayrılıktan kolaydır ölüm

Bulut, yağmur, şimşekler

İstanbul mavi üstüne gri
Sende ki mont saçlarının rengiydi
Ben ise çekmişim lacileri
Karış karış gezdik Heybeli’yi

Eyüp Sultan açmış kollarını

Sevgilim diyerek başlamak güne
Sevgilim diyerek her söze,
Ama adını haykıramadan sevmek,
Sevgilinin var olduğunu bilmek
Ama…
Sadece uzaktan o şekil sevmek,

Dünya’da ki iki sevdam
Sen, İstanbul ve ben beraberdik
Gülüyorduk, ne dert ne de gam
Hüzün ne idi, biz bihaberdik

Soğuktu hava, buğu buğu cam