Nihat Astsubay Şiiri - Sadi Saçak

Bir akşamüstü vuruldum,
Yüreğimin tam ortasından.

Önce biraz kan aktı,
Sonra o kanlar canımı aldı,
Canımla birlikte toprağa aktı...

Seslenmek istedim, sesim çıkmadı!
Seslenmek istedim; yurdumun dağlarına,
Haykırmak isterdim avazım çıktığınca;
'Yeter artık bu savaş,
Yetişir bunca kan!
Dökülmesin artık kanlarımız ile,
Bir de yetimlerin gözlerindeki yaş!
Bıktırdı bu verilen canlar bizi,
Yıldırdı anaların ah etmeleri...'

Demek isterim ama gözümün önüne İbraham Çavuş gelir,
Elini omzuma atıp o tok sesiyle seslenir;
'Nihat, dert yanma sakın olan işlerden,
Bu olanlar bize hediye Tanrı'dan,
Sessizce çek her kederi, vurma dışarı,
Bak yine güneş doğacak yarın ufuktan.'

Bunları düşündükçe kendime gelirdim,
Gözlerimi yurdumun semalarına çevirirdim.
Oysa şimdi hiçbirisi kalmadı geriye,
Bana bu kez şu yağlı kurşun hediye...

Ağlamak yasaktı oysa bizlere,
'Erkek ağlamaz' 'askerin hele gözleri bile sulanmaz'dı.
Oysa ben gördüm,
Benim Komutanım, 3 yaşındaki bebek patlayan bombadan ölünce,
Tam beş damla gözyaşı dökmüştü.

Yalnız o değil, başka da gördüklerim oldu,
Sadık Binbaşım'ın gözü de yaşla dolmuştu,
Dayanamamıştı o da tezkere aldığı gün şehit olan Mustafa'ya,
Bırakmıştı değerli bir hazine gibi sakladığı gözyaşını toprağa...

Ağlamak yasakmış? Böyle yasak olur mu?
Şu toprağa nice şehit kanı akıyor da,
Acaba üç damla gözyaşı aksa çok mu?

Çok yavrular gördüm, onların da aktı gözyaşı toprağa,
Her biri şimdi ağlıyor bir şehit mezarı başında,
Ve dolu gelin gördüm ki çoğunun duvağı bile başında,
Sessizce yaş akıtıyor, erinin düştüğü toprağa...

Ben de nihayet geldim şehit arkadaşlarımın yanına,
Sonunda ulaştım sonsuzluklar diyarına,
Birazdan bulurum, İbraham Çavuş da burada olacaktı,
Sabri Üsteğmenim sağ tarafta bana kollarını açacaktı...

Ben; Nihat Astsubay!
Komutanlarım, kardeşlerim ve askerlerimi özledim,
Doktora söyleyin; beni muayene etmesin,
Ben aldığım bu kurşunla ölümsüzlüğe gideceğim...