Sana ait ne varsa alıp götürdü rüzgar avuçlarımdan, tutamadım varlığını, gittin.
Seni, beni, bizi bıraktın ardında
Hasreti bıraktın sensiz gece yarılarıma.
Seni bıraktın yaralı yüzünle rüyalarıma.
Bir ümit bekledim seni umutsuz yarınlarıma.
Yoruldum
Bugün bir sayfayı daha yırtıp attım hayatımdan
Ve gülümsediğim tüm fotoğraf karelerindeki bakışlarını
Ve seni erkek yüreklim
Ve seni
...
Öyle uzak kokar ki yokluğun umutlarıma
Sevişen ümitlerdir boş sokaklarda
Hayallerdir yıkılan yitiklikte
Yaşanmışlıklara dalar sevdalar
Bir gerçek arar içlerinde yalan dünyalar
Ayrılık şarkıları söyler gece sevenlere
Ve kanlı yüzler sahte aynalar arar gerçeklerine
Kırılmış aynalardan baktım eskimiş yüzüme
Firarlara vurdum yüreğimi
Bu gece yalnızlığımı hatırladım her gece olduğu gibi
Yine sana mühürledim yeminleri
Gelmelerine dair hayaller kurdum, gitmediğin halde
Öyle bir inandırdım ki kendimi
Tek ümidim sendin
Sende ansızın çekip gittin
Şimdi derin bir boşluk yokluğundan arta kalan
Hatıralar keskin birer hançer sırtıma saplanan
Oturmuşum karanlığa
Acılarımı dinliyorum
Susmak acı verir insana
Ama bazen susmalıdır bakışlar
Terk edilmeye alışmalıdır insan
Yada aldatılmaya
Bayat bir hayattır yaşadığımız
Ağladığımızsa
Güneşin doğuşunu seyrettim bu gece hayat penceremden
Bulutları hissettim kayan yıldızlarda
Gülüşünü düşündüm
Güldüm.
Senin yerine güldüm içim kan ağlarken
Mektuplarını okudum sonra
Şehrin tüm ışıklarını söndürüp
Yüreğimin derinliklerine gömerim kendimi
Sessiz çığlıklar atarım
Duyulmaz
Tüm günahlarımı haykırırım
Hiç bilen olmaz
Kaç iklim geçti sen gideli
Saymadım.
Alışamadım yanlızlıklara
Uzatıyorum üşümekli ellerimi gökyüzüne
Ve ağlıyorum karanlık sabahlara
Sen benden gideli gecelere attım gündüzlerimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!