Nihan Işık Şiirleri - Şair Nihan Işık

Kirli bir çarşaf gök,
orada, ekin tarlasında
bir kız gözlerini yummuş
sarı bir dinginlikte
yüreğindeki kanat seslerini dinliyor.
bir ışık, bir ses –çarşaf yırtılıyor-

Ben seçmedim bu ekşi tadı Bu arka bahçeyi Ve bu göğü Topraktaki uykum son buldu bir gün Ve bir göl ırmağa dönüştü. Başımı uzattığımda yerden, Yükseleceğim sanıyordum Yükseleceğim ve mavi bir denizde Kaybolacağım. Bilmiyordum dünyanın yasalarını. Rüzgarın her zaman dost olmadığını gördüm, Yere düşen yaprakları, çürümeyi, Ve rüzgarın götürdüklerini. Dallarımı kesen adamları, Susuzluğu gördüm. Pyramus ve Thisbe de bilmiyordu Bu dünyayı. Aşkın iksiriyle Yüzgeçlerine ve kanatlarına kavuştular İki kişilik mavi bir sonsuzluktu evren. Ateşin içinden geçtiler zarar görmeden. Yer varsa onlar içindi. Sandılar ki, iksir korur kendilerini yerin Tahrip edilmiş yüzündeki kötülüklerden, Ve kendilerinden. Onlar ki, yanılmak sanatının ustası, İki deli ressamdı sadece Kanlarıyla boyadılar bir ağacı.

Züleyha’nın yalnızlığıydı arzu
bunu kimse anlamadı.

kuyularımız vardı
kördü ve derindi, kaybolduk içinde
orada mor düşlere daldık

taşınamıyorum kendimden
sıkışıp kaldım bir cismin içinde
delirmiş kuşlar gibi
pencerelere çarpıyorum
kenarlara, köşelere;
iyice zıvanadan çıkıyor