Nihâl: Semâ-ı Aşk

I. FARK

Bir bakışın kırıldı ânın camında,
O küçük çatlakta belirdin Nihâl.
Şimdi her parçası bir âyet oldu,
Her kırığından sızıyor sâkîlik.

II. TEVİL

Senin gülüşünü tefsir ediyorum gece,
Rastgele bir “merhaba”n,
Şimdi remiz oldu, esrâr oldu,
Elif elif dökülüyor dudağından.

Düşünüyorum da,
O anlık temas bir ömre bedel,
Tesâdüf değil bu, bir tâyin-i ilâhî,
Senin her hareketin bir sûfî semâı.

III. CEZBE

Tenimin sahrasında esiyor nefesin,
Kum taneleri gibi titriyor her hücre.
Nihâl, sen metafiziğin en dünyevî hâli,
Cismânî bir vuslatın mânâya dönüşü.

Seninle her an bir tecellî,
Bir bakışın kâinatın gizli dengesi,
Dokunuşun—fiziğin ötesinde,
Mekânsız, zamansız bir kavuşma.

IV. MİTOS

Yaratıyorum mitolojimizi,
Küçük detaylardan koca bir yakut şehir.
Senin saçının savruluşu,
Rüzgârın yazdığı bir destan.

O anlık göz kırpman,
Yıldızların kayışı kadar kadîm,
Ve ben, bu kayıp yıldızın peşinde,
Bir derviş ki aşkından çıldırmış.

V. VECD

Bu yoğun düşünme hâli,
Mistik bir sarhoşluk—
Zihnimde dönüyor her detayın,
Her anı bir âyin,
Her bakış bir ibâdet.

Nihâl, sen benim gizli zikrim,
Dudaklarımda gezen duâ,
Tenimde yankılanan ezân,
Aşkın hem maddesi hem mânâsı.

VI. HAKİKAT

Şimdi anlıyorum:
O küçük detaylar kutsaldı,
Çünkü onlarda sen vardın.
Rastgele değil, seçilmiş anlar,
Seninle dokunan kaderin iplikleri.

Ve bu şiir,
Bu sözlerin hepsi,
Seni düşünmenin yarattığı,
Koca bir âlemin küçük bir haritası.

Nihâl, sen bir sırsın ki,
Hem çözüldü hem çözülüyor.
Bu yoğun düşünce denen şey,
Aslında seni içimde yaşatmanın,
En esrarlı, en derin,
En tutkulu yolculuğu.