Nihal'imin Perdesi'nden Hakikate Ermek

Nihal'den Öte: Bir Hakikat Yolculuğu

Giriş

Mecazî aşk, kalbe düşen ilk ışıktır;
Bazen bir kadının bakışında parlar,
Bazen bir sözün derinliğinde saklıdır.
Ama her ışık, asıl Güneş'e işaret eden bir perdedir.
Mecaz örer perdeyi, hakikat yırtar.

1. Bölüm – Nihal'in Görünüşü

Nihal'im, sen bana tutulan bir aynaydın.
Ellerin toprak kokardı, buğday rengiydi,
Dilin ruha şifa, kalbe ilaç gibiydi.
Ben seni sevdim,
Ama aslında Sen'i sevmek, Hak kapısını aralamaktı.
Sen, bendeki sevgiyi uyandıran bir surettin;
Suret perdedir, asıl olan mânâdır.

2. Bölüm – Perdenin Ardı

Mecazî aşk, bir çocukluk hâlidir:
Oyunla başlar, hüzünle olgunlaşır.
Seven, sevdiğinde kendini arar,
Bulamayınca Hakikat'in sesine kulak verir.

Nihal'im, sen bana hem yakın hem uzaktın.
Yakınlığın tenimde bir ürperti,
Uzaklığın kalbimde bir yakarıştı.
Ben perdeye takılıp kalırken, hakikat sesleniyordu:
“Bu sevgiyi Bana çevir,
Görünüşten sıyrıl, Sıfat'a yönel,
Sıfat'ın da ötesinde Zât'ı bul.”

3. Bölüm – Yanmak ve Arınmak

Pişmanlık, mecazî aşkın ateşidir.
Ben o ateşte yandım;
Yanarken gördüm ki, odun da mecaz, kıvılcım da,
Ama yakan alev hakikatin ta kendisi.

Nihal'in adıyla yandım,
Allah'ın adıyla arındım.
Perdede sevdim, hakikatte yok oldum.

4. Bölüm – Hakikatin Sesine Yolculuk

Nihal'im, sen bana sadece bir kadın değildin;
Sen, “aşk”ın hakikatini fısıldayan bir perdeydin.
Gözlerinde O'nun güzelliğinin yansımasını gördüm,
Sessizliğinde O'nun sözünün yankısını işittim,
Uzaklığında O'na yakın olmanın sırrını öğrendim.

Ey mecazî aşk, sen bir gölgesin;
Ama gölge, Güneş'in habercisidir.
Sen bir perdensin;
Ama perdenin ardında hakikat saklıdır.

Sonuç

Nihal'in ellerinde mecazı tattım,
Dudaklarında özlemi,
Uzaklığında yanışı.
Ve anladım:
Mecazî aşk, bir perdeymiş.
O perdeyi kaldıran, hakikî aşktır.

Artık biliyorum:
Nihal'i sevmek, Allah'ı aramakmış.
Nihal'in yüzünde O'nun nurunu seyrettim.
Ve şimdi diyorum:
Ey Rabbim, mecazı bana perde kıldın,
O perdeyi yırtıp hakikate erdirdin.