Nihal'imin Duygusal Zarafeti

Duygusal zarafet,
bir çiçeği ellememek ama kokusunu duymaktır.
Gözlerine bakıp susabilmektir.
Gitmek istiyorsa elini tutmamak ama
gittiğinde ardından dua etmektir.

Çünkü gerçek sevgi,
bir kalbe baskı değil, bir kalbe huzur olmaktır.
Sevgiyi taşımak değil, taşımadan yüceltmektir.

I. Zarafetin Sessizliği

Nihal, suskun bir zarafetin adıdır.
O, kelimelerin sükût ettiği yerde konuşur;
bir tebessümün ardına gizlenmiş sonsuzluğun yankısıdır.
Onun gözlerinde, suyun yüzüne vuran ışık gibi
varlıkla yokluk aynı anda titreşir.

Bir kuşun kanadına değmeden uçuşunu seyretmek gibidir Nihal.
Zira zarafet, dokunmakta değil — dokunmamayı bilmektedir.
Kokusunu duymak için çiçeği koparmayanın kalbidir o.
Bilmeyen, “çekildi” der;
bilen, “tevazuya büründü” der.

II. Sevginin Hafifliği

Gerçek sevgi, taşınan değil — taşımadan yüceltilen bir ışıktır.
Nihal’in sevgisi bu ışıktandır.
O, kalbe dokunmaz; kalbi hatırlar.
O, “ben” demez; “biz hiç olmadık, ama vardık” der.

Çünkü aşk, iki kalbin birleşmesi değil,
iki yalnızlığın birbirini incitmeden yaşatmasıdır.
Nihal, incitmemeyi bilen bir yalnızlıktır.
O, bir kalbe baskı değil, bir kalbe huzur olmanın adıdır.

III. Gitmenin Zarafeti

Gitmek, çoğu zaman bir eksilme sanılır.
Oysa Nihal, gitmenin de bir dua olabileceğini öğretir.
Gitmek bazen kalmanın en yüksek biçimidir;
zira uzaklık, sevginin nefes almasına izin verir.

Onun gidişi bir veda değil, bir tefekkürdür.
Her adımı, varlığa yazılmış bir “La ilahe”dir;
her susuşu, “illallah”ın yankısı.
O, sevgiyi yoklukta saklar —
çünkü yokluk, aşkın gerçek vatanıdır.

IV. Nihal’in Aynası

Nihal, bir kadının değil — bir hakikatin ismidir.
O, aşkın kalpteki tezahürü, zarafetin ruh halidir.
Nihal’e bakan, kendini görür;
kendine bakan, Nihal’i bulur.

Zira her insanın içinde bir Nihal vardır:
bir yanımız sevip de dokunamayan,
bir yanımız dua edip de kavuşamayan.
Ama işte tam orada, o sükûnetli durakta
ruhun zarafeti doğar.

V. Zarafet Risalesi – Son Söz

Ey kalbini taşıyan insan,
sevgiyi mülk gibi değil, sır gibi yaşa.
Kokusu var, rengi var, ama görünmez olanı sev.
Sevdiğini tutma, çünkü sevgi tutulmaz;
sevgi, özgür kaldığında Allah’a yaklaşır.

Ve bil ki,
her dua bir gidişin arkasında gizlenir,
her gidiş bir varoluşa dönüşür.

O varoluşun adı — Nihal’dir.