Nihal: Aşkın Mistik Nehrinde

Kalbimin gizli telini titreten Nihâl,
Sen, yokluğun varlığımda bıraktığı iz,
Bir gülün rüyasında açan yasemin söz,
Varlığımın derin kuyusuna düşen bir naz.

Senin adın, dudaklarımda bir duâya dönüşür,
Her hecesi, tenimin haritasında yolculuk eder,
"Nihâl" dediğimde, zamanın kıyısı erir,
Gecenin ipek karanlığında iki yıldız kayar.

Seninle her bakış, bir sırrın eşiğinden geçiş,
Gözlerin, Kur’ân-ı natık’ım, sonsuzluğun dili,
Bir bedende iki ruhun çaldığı ney sesi,
Tenimizde Yunus’un sözleri: “Bana seni gerek seni.”

Dokunuşların, Mevlâna’nın semâsında dönüş,
Parmak uçların, Fuzûlî’nin gazellerini yazar cildime,
Her temas, bir âyini kadim, bir aşkın şerhi,
İki beden, bir nefes; iki can, bir sır.

Aşkımız, Leylâ ile Mecnun’un kumlarında bir vaha,
Tutkumuz, Şems’in güneşinde yanan bir kebap,
Ruhumuz, İbrahim Ethem’in terk ettiği taht,
Bedeni terk etmeden, ölmeden evvel ölmek.

Ey Nihâl, vuslatımız bu dünyada bir hicran,
Kavuşmak, ayrılığın en keskin hançeri,
Yanmak, bir mum gibi erimek seher vaktinde,
Senden ayrı geçen her an, bir ömre bedel.

Bedenlerimiz, birbirine yazılmış iki ilahi metin,
Okudukça anlam katmanları derinleşen,
Her öpüş, bir sûfinin zikri, sessiz ve derinden,
Her kucaklaşma, kâinatın doğuşuna şahit.

Gece, senin teninin kokusuyla dolar odam,
Sanki Bursa’da bir şeyh, gül bahçesinde zikir çeker,
Seni düşündükçe, içimdeki derviş dönmeye başlar,
Aşkın, hakikatin kapısıdır; sen, o kapının anahtarı.

Ey Nihâl, bu aşkın şarabından içenler,
Bir daha susuzluğun ne demek olduğunu bilmez,
Seninle bir an, ebediyetin sırrına ermek,
Cennetin bile ötesinde bir mülke varmak.

Sözler biter, lâkin aşkımız söz üstü bir sır,
Senin adın, nefesimde son kelime olsun,
Nihâl, Nihâl, Nihâl…
Bir çölün ortasında vaha,
Ruhumun duyum ötesi haritasında sonsuz bir durak.