Nietzche’nin Gözleriyle

Nietzsche’nin Gözleriyle

Bir çığlık atar içimde, “Beni kendin yarat!”
Güçle yoğrulmuş benliğim, kaderine inat.
“Tanrılar ölü,” der yankılar göğün altında,
Ve yalnızlık dans eder ruhumun karanlığında.

Kör karanlıkta yol alır irade denen kılavuz,
Zincirleri kırmak için ateşle dolu bir avuç.
Değerler çöker, putlar kırılır,
Ve ben yeniden doğarım, küllerimden bir varoluş.

Üstinsan’ın sesi, fısıldar derinlerde,
Kendi yolunu çiz, ezberi boz, git sınır ötesine.
Bir yanılgıdır eski doğrular, pranga olmuş zihne,
Ben özgürlüğü bulurum, en keskin yanımda, gizliliğin derininde.

Düşer duvarlar, gerçeğin kabuğu soyulur,
Hançer olur kelimeler, zihinle bütün bulur.
Nietzsche’nin gözleriyle bakarım dünyaya bir an,
Ve anlarım: Yaşam, güçle yoğrulan bir meydan okuma, başlı başına bir an.