Neredeyse her gün açardı,
Kırmızı atlastan bohçaları;
Oyalı yemeniler,
Masa Örtüleri,
Sofra takımları.
İçini gıcıklardı,
Dantelli iç çamaşırları...
Razıydı,
Eşek üstünde de gelse;
Ama gelmiyordu bir türlü
“Beyaz atlısı”!
Ne kadar çok söyleniyordu annesi
Kendi sıkıntısı yetmiyormuş gibi.
Anlatamıyordu sıkılıdığını
Annesine söyleyemiyordu sıktığını.
Ama olmuyordu,
Anlatmalıydı,
Ve öyle yaptı.
Duyurdu annesine
Kuyunun derinliklerinden
Son çığlığını...
Kayıt Tarihi : 3.10.2005 21:39:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!