Niçin Hâlâ İçinde Yanıyorum?

Öfkelerimle düşününce seni,
yalnızlığım gelir aklıma…

Bir yalnızlık düşünceleri,
sarar içimi…
Daha da yalnızlaşırım…

Kan çıkar bedenimin yüzeyine…
Unutma hissi kaplar içimi…
Bedenimin bütün kırıkları,
canımı acıtır,
inleyinceye kadar…

Nefes almalarım,
ritmini değiştirir…

Bir senlilik oturur çene altıma…
Ve
Acılarım dönüşür,
nefes alma zorluklarıma…

Neden sen hâlâ içimde yanıyorsun?
Neden ben hâlâ içinde yanıyorum?

Bu yangın başka bir yangın yar…

Bir başka acıyor insanın içi…
Unutmazlık bu…
Toprağa dikilen,
serpilen tohum…
Filizleri yokluklar pazarlarında…
Bir bıkkınlık…
Bir bezginlik bu…
Titrek nefes almalara zorluyor…

Hasret hiç bitmeyecek mi yar…
Hasretin,
ta, uzak hasretlere atıyor beni…

Perişanlık bu acınacak hal…
Sen yokluğa baktığım bir pencerede bırakıyorsun beni…

Söyle kaç an ömrümüz kaldı,
bari onu bir düşün…
Sevginin bıraktığı,
bir acizlik bu…

Ne yaptın bana be yar?
Ne yaptın da çökerttin diz üstü…

Bir sırt ver bana…
Yarınlardan bir haber ver bana be yar…

Sözün sonu gibi geldi bana,
bu nefes…

Sahi,
niçin hâlâ içimde yanıyorsun?
Can yanınca canının yandığını söyler yakana insan…
İzmir- Çeşme