Nice dağ Şiiri - İsmet Anik

Ey yüce dağ, ey koca dağ
Küçük dağlara tepeden bakan dağ
Yine duman duman başın
Kalmadı eşin yoldaşın
Uçamazdı yükseğinden göçmen kuşlar
Geçemezdi eteğinden kervanlar
Haberin olmazdı;
Oynaşan sincaptan küsen tavşandan
Güzel kokan kekikten yavşandan
Tutsak etmiş başındaki duman seni

O da beni.

Paylaşamazlardı seni
Kayalıklarımdaki kartallar,
Koyaklarında çakallar, kurtlar
Eteklerinde yeşilin her tonu
Üzerinde elvan eivan çiçekler
Cıvıi cıvıl ötüşen kuşlar
Uçuşan kelebekler böcekler
Çok severlerdi seni

O da beni.

Sona erdi birgün bu hengâme
Renkler cıvıltılar kayboldular
Kuşlardan kelebeklerden eser kalmadı
Birdaha seni arayan soran olmadı,
Hepsi birden terk ettiler seni

Oda beni.

Dertlerimiz benzer, kaderimiz aynı
Gel başbaşa verip ağlaşalım
Ilgıt ılgıt aksın yaşımız
Belki insafa gelirde;
Yeniden yeşerir hatıralarımız.
Ama nafile
Çoktan unutmuşlar seni

O da beni

Sen koca dağ, sen yüce dağ
Çoktan olmuşsun nice dağ
Orada sevenlerini bekliyor desinler
Ayakta öldüğünü bilmesinler.
Olduğun yerde hatıralarınla gömelim;
Başına bir avuç taoprak
Üstüne de maziden kalma birkaç yaprak
Bana da yol kenarımdan yer ver
Üstümü de kuru otlarla örtüver.
Başıma taş istemez,
Bağrımdakinden başka gerekmez.
Belki gelip geçenler, yadederler seni.

Kimbilir belki
O da beni.