Nezia’ya Şiiri - Johann Wolfgang von Goethe

Beni niçin dayanılmaz çekersin,
Ah, o depdebeye?
Uslu gençken mesut değilmiydim
O sıkıcı gecede?

Odama gizlice kapanmış,
Mehtapın ışığı altında,
Ürperten aydınlığıyla kuşanmış
Kanıksadım uykumda;

Rüyamda dolu dolu altın saatleri
Halis hevesle,
Tatlı simanı hissettikten beri
Yüreğimin en dibinde.

Hala benmiyim, onca ziyanın arasında
Oyun masasında tuttuğun?
Çoğu çekilmez zırvaların karşısında
Aslında lutfun?

Daha cazip gelir bana baharın çiçekleri
Şimdi artık koridorda olmayan;
Sen, Meleğim, nerdeysen, aşk ve şefkat veri,
Nerdeysen, orada doğa sana hayran.

Not: Şiir Goethe’nin Lili’ye (Lili Schönemann) olan büyük aşkının asıl efkarını anlatır. İki farklı Dünyanın bireyleri olan sevgililer ancak gerekli mesafeyi koyarak vede koruyarak birbirlerini anlayabilmekle beraber ayrı ve oldukça mesut kalabilmişlerdir.

Nezia: Aşiretinden başkasına nikâhlanmış olan kadın.

Çeviren: Musa Aksoy