Nezaket Zayıflık Değildir

İçinde hüzün barındırmayan insanlara imreniyorum
Rengarenk mutluluklar var içlerinde ve
Çevrelerine saçıyorlar
Bizim ise bembeyaz hüzünler
Hoşça kal diyen gözler bulamıyorum
Hepsi nezaketi zayıflıktan sananlar
Düşen yaprak gibi aklım
Bir türlü geri toplayamıyorum
Evet eksiklikler var hep tama ermeyen eksikler bitmeyen
Herkes gibi neden mutluluk saçamıyorum
Her zaman bembeyaz hüzünler
Ne mecbur kalmak istiyorum
Ne de insanın karakterindeki alışmak, alışan olmak istiyorum
Aynalara bakınca anlıyorum
Eskidim her şeyden
Eskidim kendimden
Eskidim geçip giden zamandan

Adını koymuşlar insan alışır diye
Değil halbuki
"İNSAN KATLANIR".