Neyzenin Ölümü Şiiri - Hasan Şahmaranoğlu

Ney üflemekten bir an yorulmuş ciğerleri,
Bir servinin dibinde, keyfince dinlenmekte
Hangi yöne yolculuk, nerde diğerleri?
Bu zaman diliminde ölümü beklemekte.

Bir uhrevi alemin sevincini duymakta
Yepyeni bir dünyaya uymak bütün emeli
Her geçen günlerini, birer birer saymakta.
Her üflenen kamışta der,bin kere ölmeli.

Bir yalnızlık üflenen, hür göğsünden zamana
En büyük tutku onda, ney’i ve nefsidir.
İnsan, kamış değişir amma değişmez mâna.
Ölüm haksa insana ölmek son çaresidir.

Yeni bir gün doğmadan, yollar uçmağa varsa
Buhur kokusu sarar eski ahşap evleri.
Güneş ney’siz kudümsüz ışığını salarsa
Her köşeden bir Neyzen çıkar, elde neyleri.

Artık ruhtur üflenen, göğüslerden semaya,
Ne ney sesi kalmıştır, ne semâdan bir eser.
Son yolculuğa doğru, başlar herkes duaya,
Neyi boynunu bükmüş şimdi ebedi susar.