Neyzen! Neredesin? Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Vatanın her bir kalesi elden gitti gider,
Kemal denen hergele, hep buna güler,
Babası deyyusu ekberidir halbuki, ülkenin,
Ta dinini s...yim o pe........ki dinleyenin.

Sümerbank mı? girmiş ta anasının ortasına,
Durmaz kafirin oğlu, Atatürk’e bile küfreder,
O nun bunun çocuğu,Düşünmez mi ki hiç?
Elbet Gün gelir hesap sorulur,ta vartasına,.

Seyreder istihzayla, tayyibi muktedir kişi,
Vatanı parsel parsel satmaktır tek işi,
Menfaat nerde ise o tarafa yollanırız,
Dini biz,halkı uyuşturmak için kullanırız.

Özüköklü paşa, gideremezsin kuru laf ile endişemi,
Bumudur, bu halkın sana verdiği vatan görevi,
Yapacak kudretin yoksa,sus da adam sansınlar seni,
İstersen ver emrini, üzülmem,aldır da assınlar beni

Bu danışıklı döğüşte, mahkemelere bakın,
Para paylaşılsın da,rezaletle barış olmaz,
Seyredenler ama dır,görürler sanma sakın,
Kafese koysalar da, kargadan bülbül olmaz.

Anlatırım size,işte memleketimin hali,
Kalmadı harice karşı,yüzümüz olsa dahi,
Yüzümüz mü kaldı,bakacak kabrine ecdadımızın,
Tükürür billahi yüzümüze, şehitleri vatanın.

Şu yeni ampulcü düzen nasıldır bilmem,
Bizde değer,adamın servetidir,parasıdır,
Eğer bu halk,hırsızlığı etmeyecekse kabul,
O zaman bu ampulcü rejim bize aykırıdır.

Yeni yüz yılın bir ilkesi var,hak kapanındır,
Söz medyada haykıranın,mantık ise şarlatanındır,
Geçer mi ele bir makam,..öt yalamayınca,
Bütün makamlar,pez.......enk ile buşh't olanındır.

Herkes susmuş,istemem böylesi bir kader,
Dersimi aldım,nasihat bile istemem,eğer,
Varsa halkımın gidişe dur diyecek hali,
Zalimin her yumruğu,öldürse de değer.