Neyzen’i Anarken. Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Kuzey,buz gibi soğuk,her yer karla kaplı,
Zorlukları aşmak için,insanları çok canlı,
Başarmak için kullandıkları insan aklı,
Çalıştıkça kazanır,o yüzden insanları varlıklı.

Güneye indikçe ortalık ısınır,her yer sıcak,
Çalışmaz insanlar,tembelce dolanır,aç ve çıplak,
Rehberleri olmuş,afyonlaşmış din satan tarikat,
Kaderidir insanların,bu cehennemi yaşamak.

Bütün tarikatlar taarruzda,yoktur başka işi,
Başlar açık,kıçlar çıplak,geçirirler kışı,
Bunlar hep tarikat denen karanlığın işi,
Dilsizdirler,konuşur yalnız baştaki kişi.

Her yandan tasallut altında,ne bile diyemez,
Koyun gibi gezinir ancak, meee bile demez,
Bir yanda cihat,diğer yanda tarikat,ses edemez,
İyice bir baksa,bunların ciğeri,beş para etmez.

Parselleyip satmak için,çevirirler her yanı,
Kutsal söylemler dillerinde,konuşturmaz insanı,
Cami önlerinde kurmuşlar, dizi dizi tezgahı,
Satmaktalar,gelen geçen herkese,koca Allahı.

Her taraf dolmuş,fakir fukara,garip gureba,
Dillerinden düşmez,hiçbir zaman bu sad’a,
Kıçından donunu bile alırlar, bunlar insanların,
Ulus olmaktan vazgeçtik,ümmet olmamız yakın.

Müslüman mahallesinde,satılmaz der salyangoz,
Cepleri dolarla doludur,yatlarla gezer zırtapoz,
Bulunduğu her ortama uyar,sanki birer yap boz,
Bir uyansan ey millet,bunlar olacaktır ortalıktan toz.

Uyan ey halkım,oynanan bu kötü oyunu boz,
Bak şarka,kalmış mı tek bir ulus? şimdi hepsi yoz,
Kaderinle oynayanların oynadığı,bu oyunu boz,
Kötü kader oyununun bağlarını elinle,kendin çöz.