Neyse ki Şiiri - Sefa Çelik

Yokluğuna sarılarak uzandım yine gecenin orta yerine
Sensizligi ağır bir yorgan gibi çektim başıma
İçimden taşıyor yine bu gece
kanlı bir cinayet raporuna benzeyen şiirler
Küllüğe sığmıyor izmaritler
Oysa ben hep mecnun'dum sana
Leyla olmak senin neyine...

Bundan gayrı kimseye anlatmayacağım seni
dilimden düşürmediğim sözlerini
Bayılıp bayılıp sonra ayıldığım güzelliğini
Hele ölüp ölüp dirildigim sesini
Benden duymayacak artık hiç kimse seni
Abartmayacağım sana ölen aşkımı
Güzel olan sen değildin çünkü
Bendim gönlümün sultasına sultan diye oturtan seni
Bendim güzel seven seni
Oda di'li geçmiş zamanlar da
öylece geçip gitti...

Sen gökyüzümdeki yıldızlarıma aydın
Şimdi ise gri bir bulutsun sadece
Kurtuldun benden sevdiğim gözün aydın
Yüreğimden acılarca söküp attım seni
Şimdi ara sıra şiirler de rastladığım saklı bir hatırasın kendimce

Kıymet bilmedin ya aşk olsun sana çocuk
Beni şiirlerinde üçüncü şahıs yapmanı saymıyorum bile
Oysa ne mısralar dökmüştüm sana
Her biri aşka dair taze birer tomurcuk
Yaktığın kadar yansın yüreğin
Yaktığın kadar sen de yanasın
Bunları yazmak kolaymı sanarsın
Sinirden dökülüyor alnımdan terim
Ateşten damlalar dökülüyor boncuk boncuk
Ateşten mısralar yağlı bir urgan gibi sıkıyor boğazımı ama geçti
Neyseki gittin
Neyseki bittin
Neyseki bittik
Düşünüyorum da keşke hiç olmasaydık
Hiç tanımasaydık birbirimizi
Ne kaybederdik ki

Sefa ÇELİK