Neyse ki Şiiri - Turan Oflazoğlu

Döndüler dolaştılar burayı buldular neyse ki
dünyaya ilk defa gelir gibi oldular neyse ki.

Orda kalan kökler onları hep oraya çekse de
onlar bu aydınlığa dal dal sokuldular neyse ki.

Ekmeği böyle tutmayı nerden bilecekti bu el
eski sular eski yataklara doldular neyse ki.

Tek benliğin sınırlarından boğulurlardı bazan
yıldızlarıyla bakışırken çoğuldular neyse ki.

Et şarap kavga gül... sevilen şeylerde kaybolurken
haydi denince toparlanıp doğruldular neyse ki.

Sel oldular çöllere yangın oldular kutuplara
ama cümbüşlerinden sonra duruldular neyse ki.

Sulara karışmadan önce bizler için denizle
soluk soluğa konuşmaya koyuldular neyse ki.

Ve sesleri karşı kıyıdan geldi gün batar batmaz
sonunda ışıktan birer köprü oldular neyse ki.