Neyse ki! Şiiri - Ümit Anaç

Evden kovuldum bu akşamüstü!
Evimi severdim ama kalamazdım pek…
Kapının önüne oturunca kafamı kaldırdım,
Gelmiş, geçmiş ne varsa bir sigara ile düşündüm.
Salonu pek güneş almazdı,
Ayın yansıması daha netti belki
Ama! Güneş olmadık zamanda ısıtırdı.
Bu bile güzeldi…
Evin duvarları rutubete yenik düştü,
Eşyalar çürümeye başladı…
Halıların köşeleri renk attı
En kötüsü dış kapı açık kaldı…
Hırsızlar girmiş 5 dakikalık arada,
Sigarayı ne ağır içmişim meğer!
Şimdi anladım…
İyi ki elim yandı!
Diz çökmeye tahammül edemedi hayat!
Eve uzaktım aşağıda…
Hırsız ise yakın!
Evsiz kaldım işte gerçek olan bu
Tıpkı, önümden geçen kağıt toplayıcının açlığı gibi!
“ Ne acı “ dedim.
“ Elin yanıyor abi “ dedi çocuk.
“ Ah be! Sen, beni değil kendini düşün be çocuk … “
“ Ama elin “ derken kestim sözünü!
“ Gövdemi açtırtma bana “
Çocuk gitti, bende boş eve çıktım,
Neyse ki bir sigaram daha var…